Van 18 tot 22 september zijn wij op verkenning gegaan in de Sud-Ouest in het Zuiden van Frankrijk.

Dit gebied ligt tussen Bordeaux en Toulouse enerzijds, en tussen de Pyreneeën en het Centraal Massief anderzijds.  Het is een heuvelachtig landschap dat dooraderd wordt door tal van rivieren zoals de Garonne en de Tarn, alsook door de Canal de Midi. De belangrijkste stad die gelinkt wordt aan de Sud-Ouest is Toulouse, de roze stad.
De Sud-Ouest is een zeer interessant wijngebied, zeer veelzijdig en met een ideaal klimaat door de ligging tussen de Atlantische oceaan en de Middellandse Zee. Als regiobenaming is deze misschien minder gekend omdat deze bestaat uit kleine losse wijngebieden.  Maar wie heeft er nog niet gehoord van de Bergerac, Madiran, Cahors, Armagnac ?
Nochtans kent het gebied een lange traditie van wijnbouw, met wijngaarden die tot de oudste van Frankrijk behoren. Nergens vindt men een grotere diversiteit in druivenvariëteiten. Men vindt hier heel wat blauwe en witte druivensoorten die daar alleen voorkomen. In totaal worden er 300 druivenvariëteiten vermeld, waarvan 120 autochtone.

Wij hebben ons beperkt tot de Gaillac, de Gascogne en de Madiran.

Gaillac

Rond de start van onze jaartelling was Gaillac al een belangrijke wijnregio in Frankrijk. De Romeinen waren er dol op. Ze vervoerde de wijnen tot in het noorden van Schotland. Als een van de eerste wijnregio’s ter wereld, kreeg Gaillac halverwege de Middeleeuwen al een beschermde status. Wijn uit Gaillac werd naar Bordeaux gebracht om de plaatselijke ‘Claret’ meer karakter te geven. Eeuwen voordat er in de Champagne mousserende wijn werd gemaakt, vonden de bubbels uit Gaillac, gemaakt volgens de ’Methode Gaillacoise’, al gretig aftrek.

In de 19e eeuw verwoestte de druifluis bijna alle Europese wijngaarden. Ook Gaillac bleef niet gespaard. Het duurde tot na de Tweede Wereldoorlog voordat de meeste wijngaarden weer waren hersteld. Inmiddels hadden de handelaren uit Bordeaux hun slag geslagen. Gaillac verloor de moordende concurrentiestrijd.  Inmiddels is Gaillac op de weg terug. Met haar eeuwenoude tradities en verscheidene oeroude, maar vergeten druivenrassen, weet Gaillac zich te onderscheiden met druiven als de Mauzac, de prachtig klinkende Loin de l’Oeuil, Ondenc, de Braucol, Duras.

Het moet gezegd worden, wij waren echter niet dadelijk fan van de Gaillac regio. In ieder geval niet van de wijnen die wij daar gedegusteerd hebben.

Wat ons wel kon bekoren is de stad Albi.

Deze stad gekenmerkt door de imposante kathedraal die je van ver ziet liggen.  De Cathédral de Saint-Cecile is misschien de mooiste, maar zeker de grootste kathedraal van Frankrijk, van de wereld, waarin men in de 13e eeuw is beginnen te bouwen.  Van buiten mag de kerk er dan wat kil uitzien, van binnen is hij rijk gedecoreerd, helemaal bedekt met schilderwerk. Doordat de kerk ten tijde van de Revolutie gespaard werd van grote plunderingen en vernielingen, is het interieur nog grotendeels zoals het vanaf de 15e eeuw was. Diverse mooie fresco’s en het indrukwekkende orgel laten een onuitwisbare indruk achter.

Albi staat sinds 2010 op de UNESCO erfgoedlijst. In de stad herken je nog de oude middeleeuwse stad met smalle straatjes, steegjes en pleintjes. Gelegen aan de Tarn, met ook weer die typerende, fotogenieke brug.  Een aanrader om te bezoeken in ieder geval.

Cordes-sur-Ciel

Nog zo’n aanrader is Cordes-sur-Ciel. Dit stadje, met een geschiedenis die terug gaat naar de 13e eeuw, ligt op een heuvel en bevat tal van pittoreske oude straatjes. En gebouwd op een heuvel, dan betekent dit ook fantastische uitzochten op het omliggende landschap.